Waarom mislukken zoveel dromen van ‘Ik Vertrek’?

Iedereen kent het wel, het programma Ik Vertrek. Veel mensen vinden het stiekem leuk als de plannen van die mensen in het buitenland niet willen vlotten en de ene na de andere teleurstelling zich aandient. Een lekkage, een ingestorte muur of ongedierte, we hebben het allemaal wel eens gezien bij die mensen die vol goede moed emigreerden en van een koude kermis thuiskwamen.

Ik leef meestal erg met deze mensen mee en roep hardop wat ze wel en niet moeten doen. Maar helaas doen ze steevast het omgekeerde van wat ik zou doen.

De meesten beginnen in het buitenland een bed & breakfast of nemen een restaurantje over. Voor beide zaken geldt dat enige ervaring in de hospitality industrie een pré is. Maar bij Ik Vertrek heeft nooit iemand enige ervaring in deze richting. En ook doen ze niets om hierover wat te leren.

Zo zag ik laatst een stel dat in Gambia een eettentje had gekocht. Daar wilden ze Hollandse pannenkoeken gaan verkopen. Je kunt je afvragen, wie zit er in Gambia te wachten op Hollandse pannenkoeken, maar oké, ik gaf ze het voordeel van de twijfel.
Ook vraag ik me altijd af, wat doen ze met de opening van hun nieuwe eethuisje? Gaan ze iedereen uitnodigen om te komen kijken en te proeven? Maken ze flyers en delen ze die uit, zodat mensen weten van hun nieuwe restaurantje? Helaas niets van dat alles.

Ze gaan open met hun eethuisje en als er geen klanten komen vinden ze dat jammer maar doen ze er niks aan.

Zo ook bij het stel in Gambia. Met de Hollandse pannenkoeken werd het niks en met het eethuisje ook niet. Heel jammer.
Maar ze hadden dan ook niets aan marketing gedaan. Geen flyers, geen mensen die voorbijgangers naar hun eethuisje lokken, helemaal niets. Ik begrijp daar niets van. Een restaurant openen gaat in het buitenland niet anders dan in Nederland. Je organiseert een openingsfeest en zorgt dat daar zoveel mogelijk mensen op af komen. Je maakt flyers zodat mensen je weten te vinden. Het is allemaal niet zo heel moeilijk, maar je moet er wel over nadenken en er iets voor doen.

Met het stel in Gambia ging het niet goed. Ze stopten ermee en gingen weer terug naar Nederland. Eenmaal terug in Nederland begon het toch weer te kriebelen en kochten ze een restaurantje in Spanje. Dit keer zou het beter gaan.
Spanje is dichter bij onze cultuur, dus dat zou moeten lukken. Ze knapten het eethuisje op en besloten Hollandse snacks te serveren. Het was mij niet helemaal duidelijk wat ze allemaal op het menu hadden staan, maar frikandellen en kroketten stonden er in elk geval op. Bij de opening van het eethuisje hadden ze alleen mensen van Ik Vertrek uitgenodigd. Verder hadden ze een bord buiten gezet dat ze ‘gesloten waren wegens een privéfeestje’.

Dat was het stomste wat ze hadden kunnen doen.

Je opent een restaurant en geeft aan dat je gesloten bent voor buitenstaanders? Dat is een klap in het gezicht van alle mensen die op die dag langs het restaurant zijn gelopen. Iedere voorbijganger had een potentiële klant kunnen zijn en die hebben ze allemaal weggejaagd met hun besloten feestje.
Op deze manier zorg je dat mensen die eenmaal voorbij zijn gelopen ook nooit meer binnen zullen komen. Mensen willen niet op zo’n manier behandeld worden.

Wat wel had gewerkt? Als ze flyers hadden gemaakt en een openingsfeest hadden georganiseerd met een muzikant, heel veel hapjes en een gratis drankje op vertoon van de flyer. Gezelligheid en muziek, daar komen mensen op af. En een gratis hapje of drankje ook.

Na het besloten openingsfeestje werd het nooit meer wat met het restaurant. Ze zagen toe hoe massa’s mensen avond na avond hun restaurant voorbij liepen en bij de buren gingen eten. Bij beide buren zat het – niet verrassend – wel altijd vol. Hun eigen restaurant leek op een donkere, kale garage en niemand wilde daar gaan eten.

Hun tweede restaurantproject mislukte dus ook. Heel jammer want het had niet gehoeven. Beide eethuisjes hadden succesvol kunnen zijn met een beetje meer liefde voor het restaurantvak en wat inlevingsvermogen. En met marketing.
De locatie was goed, want er zaten restaurants naast die wel genoeg klandizie hadden.
Dus dan ligt het aan het concept. Wat bied je mensen aan? Hoe maak je een menukaart waarin twee culturen samenkomen? Hoe communiceer je dat? Hoe krijg je mensen enthousiast?

Met een goed concept waarmee je mensen verrast en blij maakt kun je op een eenvoudige manier succesvol worden. Het belangrijkste is de communicatie naar de buitenwereld, de marketing. Doe je daar niets aan, dan wordt het niks.
Als je niets communiceert, weet niemand van je concept. En als je uitstraalt dat je gesloten bent, komt er niemand eten.